save me | نجاتم بده P10

ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺑﻪ 11 ﺳﺎﻝ ﭘﻴﺶ:
ﺭﻭﺡ ﺧﺴﺘﻪ ﻭ ﺭﻧﺠﻮﺭﺵ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﺧﺮﻭﺍﺭ ﻫﺎ ﮔﺮﻳﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ
ﻣﺨﻔﻲ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺟﺴﻤﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﺛﺮ ﻛﺘﻚ ﻫﺎ ﻓﺮﺳﻮﺩﻩ ﺷﺪﻩ
ﺑﻮﺩ ﺑﺮﮔﺸﺖ.
ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻚ ﺑﭽﻪ 7 ﺳﺎﻟﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺯﻳﺎﺩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﮔﺸﻮﺩﻩ ﺷﺪﻥ
ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺁﺭﺯﻭﻱ ﻣﺮﮒ ﺭﺍ ﻳﺎﺩﺁﻭﺭ ﺷﻮﺩ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ؟؟
ﺍﻣﺎ ﻳﻮﺟﻴﻦ ﺭﻧﺞ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﻪ ﻣﺮﮒ ﻧﻴﺎﺯ ﺩﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﺁﺭﺍﻡ ﺷﻮﺩ ﻭ
ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻼﺹ ﻛﻨﺪ.
ﺁﺯﺍﺩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻼﺧﺮﻩ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻫﻨﻮﺯ
ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﮔﺎﺭﺵ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺣﺠﻢ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ ﺑﻪ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺭﺍﺿﻲ
ﻧﺒﻮﺩ.
ﺑﺎﻳﺪ ﺭﻭﺡ ﻭ ﺭﻭﺍﻥ ﭘﺴﺮﻙ ﺭﺍ ﻣﺘﻼﺷﻲ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺍﻭ ﻣﺮﺩﻩ
ﻣﺘﺤﺮﻙ ﺩﺭ ﺟﻬﻨﻢ ﺁﺩﻡ ﻭ ﺣﻮﺍ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﻼﺧﺮﻩ ﺭﺿﺎﻳﺖ ﺩﻫﺪ ﺑﻪ
ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺑﻮﺱ!
ﺍﺗﺎﻗﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺭﻧﮓ ﺳﻔﻴﺪ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺴﺮﻱ
ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﻳﺎﺑﻲ ﺣﻮﺍﺱ ﭘﻨﺠﮕﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺩﺳﺒﻨﺪ ﻫﺎ ﻭ ﭘﺎ
ﺑﻨﺪ ﻫﺎﻱ ﺩﻭﺭ ﭘﺎ ﻭ ﺩﺳﺘﺎﻧﺶ ﺷﺪ.
ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺟﺎﻥ ﺧﺮﺍﺵ ﺳﺮ ﺩﺍﺩ.
ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﺪﺍﺷﺖ.
ﺍﻳن ﺑﺎﺭ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺭﻛﻴﻜﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ
ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻴﺶ ﺍﺯ ﺑﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ.
ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻛﺸﻴﺪ.
ﻧﺎﻟﻴﺪ ﻭ ﻧﺎﻟﻴﺪ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﭼﻴﺰﻱ ﺟﺰ ﺁﻣﭙﻮﻝ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺑﺨﺶ
ﻋﺎﻳﺪﺵ ﻧﺸﺪ.
ﺍﻭ ﺧﻮﺍﺳﺘﺎﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺧﻮﺍﺑﻲ ﺍﺑﺪﻱ!
ﻧﻪ ﺧﻮﺍﺑﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻮﺷﻴﺎﺭ ﺷﺪﻥ ﻣﻐﺰ ﺩﻝ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺵ ﺁﺭﺯﻭﻱ
ﻣﺘﻮﺻﻞ ﺷﺪﻥ ﺑﻪ ﺩﺭﻙ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ.
ﮔﻴﺞ ﻭ ﻣﻨﮓ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻮﺍﻥ ﮔﻮﺵ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻫﻮﺷﻴﺎﺭ ﻧﮕﻪ
ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﻓﻼﻛﺘﺶ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺷﻮﺩ.
ﺍﻣﺎ ﺍﻱ ﻛﺎﺵ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪ، ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﻭﺟﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺍﻱ
ﺑﻴﺶ ﻓﺮﺍ ﻧﺨﻮﺍﻧﺪﻧﺪ.
ﻣی ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺁﺯﺍﺩ ﺷﻮﺩ. ﺭﻭﺣﺶ ﺭﺍ ﺁﺯﺍﺩ ﻛﻨﺪ ﺍﺯ ﺟﺴﻢ ﻣﻨﺤﻮﺱ
ﺷدﻩ ﺍﺵ!
ﺍﻱ ﻛﻴﻮ 158 ﺑﻪ ﭼﻪ ﺩﺭﺩﻱ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﻭﻗﺘﻲ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﺩﺭﺩ ﺑﺎ
ﺯﻧﺪﮔﻴﺶ ﻫﻤﺴﻮ ﺷﻮﺩ؟؟
ﺯﻣﺎﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﮔﺬﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺑﺨﺸﻴﺪﻥ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ
ﺟﻤﻌﻴﺖ 4 ﻧﻔﺮﻱ ﻛﻪ ﺧﻨﺪﻩ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺍﻭﻝ ﻣﻨﺸﻮﺭ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮﺩ
ﺭﺍ ﺩﺭ ﮔﺬﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﻠﻌﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ.
ﻏﺬﺍﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻟﺬﻳﺬ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺣﺎﻝ ﺑﺎ ﺯﻫﺮ ﻣﺎﺭ ﻳﻚ ﻃﻌﻢ ﺭﺍ ﺍﺭﺍﺋﻪ ﻣﻲ
ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﻛﻮﻫﻲ ﺑﺎ ﺧﺎﻙ ﻳﻜﺴﺎﻥ ﺷﺪﻩ
ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ.
ﺗﻨﻬﺎ ﭘﺴﺮﻛﻲ ﻛﻪ ﺯﻧﺪﺍﻧﻲ ﺍﺗﺎﻗﺶ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﻣﺮﻭﺍﺭﻳﺪ ﻫﺎﻳﺶ
ﺭﺍ ﺍﺭﺯﺍﻧﻲ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ.
ﭘﺴﺮﻛﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺧﻮﻧﻲ ﺑﻪ ﺍﺭﺙ ﻧﺪﺍﺷﺖ!
ﺍﻣﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺑﻪ ﺩﺭﺩ
ﻭﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﻣﺎﺗﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﻛﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﻥ ﺍﺭﺯﺷﻤﻨﺪ
ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺭﺙ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﻭﺍﺭﺛﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻻ ﺑﻪ ﻻﻱ
ﺧﻴﺎﺑﻮﻥ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻲ ﺑﺮﺩ.

ﺣﺎﻝ:
ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭﻛﻪ ﭼﻨﮕﺎﻝ ﻫﺎﻱ ﺟﺮﻡ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﺎﻧﺶ ﺯﻧﺠﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ
ﺭﻭﺡ ﻟﻄﻴﻔﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻗﻲ ﻣﺒﻬﻢ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ.
ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻱ ﻟﺒﺶ ﻫﺪﻳﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻨﺘﻈﺮ
ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺍﺯ ﺟﻨﻮﻥ ﺟﺎﻥ ﻓﺮﺳﺎﻳﺶ ﺑﻮﺩ.
ﺍﻣﺎ...
ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ، ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻭ ﺣﺎﻝ ﻭ ﺁﻳﻨﺪﻩ، ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﻫﺎ ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺑﻪ
ﺧﺎﻃﺮﺍﺗﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺿﻤﻴﺮ ﻧﺎ ﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻫﺖ ﺑﻪ ﺭﻗﺺ ﺩﺭ
ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺑﻲ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﻠﺒﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﻣﻲ
ﮔﻴﺮﻱ!
ﻛﺎﻓﻲ ﺑﻮﺩ ﺫﺭﻩ ﺍﻱ ﭘﺎﻳﻪ ﻫﺎﻱ ﻗﻠﻌﻪ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺗﺶ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ
ﻳﻮﺟﻴﻦ ﺑﺎﺯ ﺍﺯ ﻏﺎﺭ ﺑﻲ ﺧﺒﺮﻳﺶ ﺑﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻴﺰ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ.
ﺁﺭﺍﻣﺸﻲ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺭﻭﺣﺶ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﻭﺣﺸﻲ ﮔﺮﻱ
ﻫﺎﻱ ﻳﻮﺟﻴﻦ ﻏﻮﻃﻪ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﺟﺴﻤﺶ
ﻗﺎﺩﺭ ﺑﻪ ﺩﺭﻛﺶ ﺑﻮﺩ ﺟﺴﻢ ﺗﻴﺰ ﺩﺭﻭﻥ ﻟﻮﻟﻪ ﻫﺎﻱ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺧﻮﻧﺶ
ﺑﻮﺩ!
ﺑﻨﺪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﺩﺳﺘﺎﻧﺶ ﻗﻼﺏ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ
ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻨﻊ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺣﺎﻛﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ
ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﻳﻮﺟﻴﻦ ﺳﻴﺮ ﻛﻨﺪ.
ﺩﺭﺳﺖ ﻫﻤﺎﻥ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻳﻮﺟﻴﻦ، ﺁﻥ ﺗﻮﻟﻪ ﮔﺮﮒ ﺁﺭﺍﻡ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ
ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺭﻭﺡ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺑﺮﻕ ﺷﺴﺖ ﻭ ﺷﻮ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ
ﺍﻧﺘﻬﺎﻱ ﺁﻥ...ﺟﻴﻤﻴﻦ ﺍﻻﻥ ﺑﻮﺩ.
ﺍﻣﺎ ﻳﻮﺟﻴﻦ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪ!
ﺗﺮﺱ، ﮔﻠﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﻗﻠﺐ ﺑﻲ ﻣﻬﺮﺵ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻣﺴﺘﺤﻜﻢ ﺗﺮ
ﻛﺮﺩﻥ ﺭﻳﺸﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺑﻮﺩ. ﺟﺴﻢ ﻭ ﺭﻭﺡ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩﺵ ﻧﻤﻲ
ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺟﻴﻤﻴﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﺪﻫﻨﺪ!
ﺣﺘﻲ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺁﺗﺶ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺣﻀﻮﺭ ﺟﻴﻤﻴﻦ ﮔﻪ ﮔﺎﻩ ﺩﭼﺎﺭ
ﻛﻼﻓﮕﻲ ﻣﻴﺸﺪ ﻋﻼﻗﻪ ﺍﻱ ﺑﻪ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺷﺪﻥ ﺁﻥ ﺭﻭﺡ ﻣﻘﺪﺱ ﻧﺪﺍﺷﺖ
ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﻭﺭ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻳﻮﺟﻴﻦ ﺩﺭﺩﻣﻨﺪ ﺑﻮﺩ؛ ﺑﺪﻭﻥ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﻭ
ﺑﺪﻭﻥ ﺗﺰﺭﻳﻖ ﺩﺭﺩﻱ!
ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﻧﻪ ﺷﻴﻄﺎﻧﺶ ﻧﺎﺟﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺧﺪﺍﻱ ﺟﻴﻤﻴﻦ
ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺶ!
ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﻧﺎﺟﻲ ﺧﺎﺹ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﻜﺒﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﻭﺭﺵ
ﺭﺍ ﻟﺠﻦ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻣﻐﺰ ﻣﺘﻼﺷﻲ ﺷﺪﻩ ﺍﺵ ﻓﺮﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ
ﺑﻬﺸﺘﻲ ﻛﻪ ﺟﻴﻤﻴﻦ ﺩﺭ ﺑﺎﻃﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﺭﺍﻡ ﻛﺮﺩﻥ ﻳﻮﺟﻴﻨﺶ
ﻣﺘﺼﻮﺭ ﻣﻴﺸﺪ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﺪ.

.......................................................................................
#BTS
#hopmin
#هوپمین
#وانشات